Η απώλεια εν ώρα καθήκοντος, είναι θυσία για την πατρίδα, και όχι απλό "εργατικό ατύχημα".

 
Παρέμβαση του Γιάννη Σταμούλη, επιτ. Προέδρου ΕΑΠΣ

Τα δύο παλικάρια μας, Αξιωματικοί της Πολεμικής Αεροπορίας, Τσιτλακίδης και Τουρούτσικας, προστέθηκαν στο Ηρώον των μαχητών της πατρίδας μας, που με τη ζωή τους, υπηρετούν το υπέρτατο αγαθό της άμυνας και ασφάλειας της πατρίδας.

Μαχητές, της ειρήνης, με συναίσθηση μιας ουσιαστικής προσωπικής ευθύνης, που εκτελούν το καθήκον τους, πάνω στο νήμα που χωρίζει την ζωή από την απώλειά της.

Σε μια επιχειρησιακή αποστολή, που κρατά όσα και τα χρόνια υπηρεσίας, στο Σώμα, μιας και ο κίνδυνος, είναι μόνιμος συνοδός και η προοπτική της απώλειας, μόνιμη συνισταμένη της βάρδιας. 

Γι αυτό και η απώλεια των μαχητών συγκλονίζει την κοινωνία μας, γι αυτό και στον πόνο της φαμίλιας τους, συναθροιζόμαστε οι περισσότεροι.Στα πλαίσια της συνολικής αμφισβήτησης των πάντων, είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας, είτε λόγω στρατευμένης ιδεοκρατίας, είτε λόγω κατακτήσεως πρόσκαιρου δημοσιότητας, ακόμα και στην πιο φορτισμένες ώρες της απόδοσης των επικήδειων τιμών και του συλλογικού θρήνου, γραφίδες προσπαθούν καινοφανικά, να διατυπώσουν το "πρωτότυπο", όπως να εξισώσουν τη θυσία στο καθήκον σε “εργατικό ατύχημα”.

Πριν μερικά χρόνια, σε μια αντίστοιχη στιγμή, όταν άλλα τρία ελληνόπουλα, πέσαν στο καθήκον, ύστερα από πτώση στρατιωτικού ελικοπτέρου, είχε πρωτοδιατυπωθεί η εξισωτική συνωνυμοποίηση του εργατικού ατυχήματος και της θυσίας εν ώρα καθήκοντος....

Τότε σε ένα κείμενο που υπογράφαμε με τον έτερο επίτιμο Πρόεδρο της ΕΑΠΣ, Ν. Διαμαντή, σημειώναμε ότι οι αναφορές αυτές, αποτελούν μια "τελευταίου τύπου προσπάθεια ισοπεδωτικής θεώρησης και πλήρους αποθεμελίωσης των τελευταίων εναπομείναντων φάρων που σηματοδοτούν ακόμα την κοινωνική ευθύνη και συγκρατούν τον ίδιο τον ιστό της κοινωνικής συνοχής."

Επίσης αναρωτιόμασταν "αν έχει κάποια σημασία να προσπαθήσεις να αντιπαρατεθείς σε τέτοιες φωνές. Άλλωστε από την άνεση της πολυθρόνας μπορείς να πληκτρολογείς οτιδήποτε μπορεί να χαρίσει μερικές στιγμές ψηφιακής αναγνωρισιμότητας. Δωρεάν και άκοπα."

Όμως και αυτή τη φορά, οι ίδιες απόψεις επαναδιατυπώθηκαν και μάλιστα φιλοξενήθηκαν σε μέσο ενημέρωσης πολιτικής τοποθέτησης, προκαλώντας ιδιαίτερη αίσθηση.

Αν και σήμερα ο σύνδεσμος του άρθρου είναι ανενεργός, αφήνοντας μόνο το αποτύπωμα της θέσης, είναι πρέπον ως το ελάχιστο απέναντι στη θυσία των ηρώων της ειρήνης να επαναλάβουμε μερικές σκέψεις.

Εργατικό ατύχημα είναι το “βίαιο συμβάν, το οποίο επήλθε κατά την εκτέλεση της εργασίας, ή εξ αφορμής αυτής, σε εργάτη, ή υπάλληλο των εργασιών, ή επιχειρήσεων. Υπό αυτή την έννοια νοείται κάθε απότομο γεγονός, βίαιο γεγονός, εφόσον αυτό προκάλεσε στον εργαζόμενο ανικανότητα να εργασθεί πάνω από 4 ημέρες ή και απώλεια ζωής ακόμα. Βίαιο γεγονός σημαίνει να υπάρχει έκτακτη και αιφνίδια επίδραση εξωτερικού παράγοντα, που δεν έχει σχέση με την οργανική κατάσταση του εργαζομένου.”

Από τον ίδιο τον ορισμό φαίνεται ξεκάθαρα η “εκτός πεδίου εφαρμογής” στην ουσία όμως για τους ενστόλους μαχητές, οι οποίοι έχουν αναλάβει με την “ενεργό υπηρεσία τους” την προάσπιση της άμυνας και της ασφάλειας της χώρας. Αντικείμενο που ξεφεύγει από τη στενή έννοια της “εργασίας” μιας και το παραγόμενο αγαθό, ανάγεται σε υπηρεσία που είναι συνυφασμένη με ένα μέγιστο αγαθό, που έχει τον χαρακτήρα μιας συλλογικής διάστασης, αποδεκτής και ζητούμενης από το σύνολο των πολιτών, μιας και τα δύο αγαθά είναι προαπαιτούμενα για την συγκρότηση και διατήρηση της ίδιας της Πατρίδας και της Κοινωνίας της.

Οι ένστολοι λειτουργοί από την πρώτη μέρα της ανάληψης των καθηκόντων τους, πέρα από την “εργατική τους δύναμη” προσφέρουν και την συνειδητή τους πίστη στην προάσπιση των δύο αυτών αγαθών, δίδοντας όρκο τιμής, υπερβαίνοντας δηλ. τις συνήθεις εργασιακές σχέσεις, εργασίας-ανταμοιβής.

Επί της ουσίας αναλαμβάνουν εκουσίως την υποχρέωση να είναι μέχρι την τελευταία μέρα της ενεργούς υπηρεσίας τους, οι άνθρωποι της αντίθετης κατεύθυνσης, “να προστρέχουν εκεί, από όπου όλοι οι υπόλοιποι φεύγουν”.

Επί της ουσίας αναλαμβάνουν να υπηρετούν και να “εργάζονται” σε ένα πεδίο που καθορίζεται μόνιμα από τις συνθήκες που ορίζουν το εργατικό ατύχημα.

Γιατί στο εργασιακό τους περιβάλλον όπου καλούνται να δράσουν επικρατούν απότομα και βίαια γεγονότα με αιφνίδιες και έκτακτες επιδράσεις που απειλούν την υγεία και την ίδια τους την ζωή.

Αυτές είναι οι συνθήκες των μαχητών της προάσπισης της άμυνας και της ασφάλειας της χώρας, οι συνθήκες που ορίζουν τον ίδιο τον ορισμό του εργατικού ατυχήματος. Ο μαχητής με την συναίσθηση του καθήκοντος, και με όπλο του τα μέσα και τον επαγγελματισμό του καλείται να διαχειριστεί το αιφνίδιο, το επικίνδυνο, την ίδια την απειλή της απώλειας. Τις περισσότερες φορές γνωρίζει τα όρια του, τα επίπεδα ασφάλειας τους, τις δυνατότητες των μέσων του, αλλά γνωρίζει επίσης ότι είναι μόνος που η κοινωνία του έχει εμπιστευτεί τα πολυτιμότερα της.

Τα ένστολα στελέχη, ως λειτουργοί και όχι ως επαγγελματίες, έχουν επιλέξει να ζουν με το συναίσθημα της αγωνίας, λόγω της συνειδητοποίησης των οριακών καταστάσεων και της απόφασής τους να τις υπερβούν.

Γνωρίζουν και ενεργούν, απλή εκτέλεση καθήκοντος, υπηρετώντας το κοινό αγαθό της άμυνας και της ασφάλειας, με πράξεις που δεν συγκρούονται με τις ηθικές αρχές αλλά συγχρόνως δεν συνοδεύονται, κατ ανάγκη και από ηθική επίγνωση.

Όταν όμως οι πράξεις τους όχι απλά δεν συγκρούονται προς τις ηθικές αρχές, αλλά επιπλέον εκτελούνται με ηθική επίγνωση τότε οι πράξεις τους υπερβαίνουν το καθήκον και γίνονται ΚΑΤΌΡΘΩΜΆ και ΗΡΩΙΣΜΌΣ.

Και ακόμα περισσότερο όταν οι πράξεις τους υπηρετούν την υποχρέωση προστασίας των κοινών αγαθών της άμυνας και της ασφάλειας χωρίς να ασκείτε, συνειδητά από μέρους τους, το δικαίωμα προστασίας της ζωής των ενεργούντων, όταν η βούληση υπερβαίνει την νόηση, τότε το ΚΑΤΌΡΘΩΜΆ γίνεται ΘΥΣΊΑ.

Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η μετατροπή της εργασίας σε λειτούργημα, της υποχρέωσης σε καθήκον, και του ατυχήματος σε θυσία. Γιατί ο μαχητής, συνειδητά υπερβαίνει το όριο. Οι Έλληνες στρατιώτες στην μακραίωνη πολεμική ιστορία της πατρίδας μας που υποδεέστεροι σε πλήθος και εξοπλισμό, αμύνθηκαν μέχρι τελευταίου σε υπέρτερους αντιπάλους, γνώριζαν ότι υπερέβαιναν τα “στάνταρς ασφαλείας”, αλλά η συναίσθηση του χρέους και τους καθήκοντος τους επέβαλε να “θυσιαστούν”. Αλλιώς δεν θα υπήρχαν οι Θερμοπύλες, η Αλαμάνα και σαφώς δεν θα υπήρχε Ελλάδα.

Κλείνοντας μεταφέρω απόσπασμα από το κείμενο του τ. Αντιπτέραρχου Κ.Ιατρίδη

"Κανείς δεν πάει να γίνει πιλότος στα μαχητικά, αν δεν αγαπά το αεροπλάνο, αν δεν είναι ερωτευμένος με την αποστολή, και όχι επειδή έβλεπε το Top Gun μικρός. Μαθαίνουν στην εκπαίδευση τι είναι αυτό που πάνε να κάνουν, τρώγοντας τα G με το κουτάλι, χύνοντας πολύ ιδρώτα για να πετάξουν πιο χαμηλά, πιο επικίνδυνα, πιο γρήγορα, χάνοντας συχνά οι ίδιοι την αίσθηση της λεπτής γραμμής που χωρίζει την ασφάλεια από το ανέφικτο."